Vandaag deel ik een artist talk en wat crossmotor geluidseffecten met je. Een week of twee geleden, tijdens een avondwandeling met Wade en Wesley, begon ik na te denken over een gesprek dat ik had gehad met een andere kunstenaar en wat haar vragen onthulden over mijn perspectief op mijn kunst. En ik voel me ongelooflijk dankbaar voor de verschuiving in de manier waarop ik mijn proces waardeer, vooral als ik het vergelijk met mijn eerste jaren aquarel en hoe bang ik was dat wat ik deed nergens voor zou tellen.
Deze verschuiving in perspectief heeft veel te danken aan mijn relaties. Ik herinner me dat ik onder de indruk was van de ernst en het respect dat een van mijn lokale kunstmentoren aan haar eigen kunst gaf. Ik begreep haar perspectief omdat ik een grote vaardigheid en intentie in haar werk zag. Maar mijn eigen proces voelde rommelig en lukraak, vol fouten. Ik dacht niet dat mijn kunst zo waardevol was als die van haar, of dat ik mezelf als een gezaghebbende of serieuze kunstenaar kon beschouwen zoals zij dat deed.
In de afgelopen jaren heb ik serieuze kunstenaars ontmoet die mij professionele hoffelijkheid en respect betonen, en ik heb me hierover verwonderd. Weten ze niet dat ik nog steeds dingen aan het uitzoeken ben terwijl ik bezig ben? Dat ik nooit meer dan één stap voor ben? Dat ik zelden kunst verkoop en geen grote prijzen heb gewonnen?
Nu wil ik dat je me hier hoort – het is niet het respect van mijn collega’s dat mijn eigen waardering van wat ik doe of wie ik ben zou moeten vragen of legitimeren. Het is misschien ook de moeite waard om te vermelden dat hun respect geen garantie is voor mijn toekomstige succes. Maar door dit soort respect te ontvangen, werd ik me bewust van de onzekerheden die ik nog steeds met me meedroeg (daarom ben ik zo verbaasd als mensen me respecteren) en het feit dat ik respect krijg omdat ik iets heb gedaan dat de moeite waard is om te respecteren.
Weet je wat in de kunst de moeite waard is om te respecteren?
Het is geen kunstverkoop.
Het zijn geen perfecte schilderijen.
Het zijn geen grote prijzen.
De artiesten die we respecteren zijn degenen die trouw zijn gebleven; Zo trouw als ze wisten te zijn aan hun visie, hun oeuvre, hun streven naar iets op papier of canvas dat voor hen authentiek aanvoelde.
Het ging nooit om de uitkomst. Geloof hartstochtelijk dat wat je creëert de moeite waard is om voor op te komen. Geloof dat het de tijd en het geld waard is dat je hebt geïnvesteerd. Laat wat je creëert diep voor je belangrijk zijn, zelfs als het niet logisch is. Verplicht jezelf om opnieuw te beginnen als je faalt. Wees bereid om de koers te corrigeren, te veranderen en te evolueren. Laat het proces zich ontvouwen zoals het wil. Dit is hoe een kunstenaar respect verdient, en eerlijk gezegd, belangrijker dan het respect van anderen, creëer je een respect in jezelf voor je eigen kunst en praktijk die je kunst diep persoonlijk en waardevol zal maken.
Ik ben benieuwd wat je ervan vindt, en ik ga je ernaar vragen tijdens de Klasweek, 24 – 30 maart. Ik denk dat het de moeite waard is om je eerst een paar dagen de tijd te geven om er alleen mee te zitten.
Mag ik nog één ding toevoegen? Ik respecteer jou en wat je investeert in je artistieke praktijk. Ik geloof in je en ik geloof dat je het volste recht hebt om de tijd en energie die je aan je kunst hebt gegeven diep te waarderen.
Respectvol
Angela